Σα να μην έφταναν όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλαδίτσα μας, ήρθε και το δριμύ ψύχος να μας 'αποτελειώσει'! Απ' άκρη σ' άκρη η χώρα ντύθηκε στα λευκά, πολλά σχολεία έκλεισαν η κυκλοφορία στους δρόμους παρέλυσε, -κλασσικά-,και η έλλειψη πετρελαίου λόγο οικονομικής κρίσης έγινε περισσότερο αισθητή.
Κάτι άλλαξε όμως για πρώτη φορά στα χρονικά παρατηρείται στη χώρα μας το φαινόμενο της μαζικότητας των αστέγων. Άνθρωποι που εκδιώχτηκαν βίαια από τα σπίτια τους αφού αδυνατούσαν να καταβάλλουν το ενοίκιο λόγο ανεργίας, κάθε λογής άποροι βρίσκονται αβοήθητοι στους δρόμους έχοντας για κρεβάτι ένα παγκάκι και για στέγη τον ουρανό.
Δεκάδες τα συνθήματα στο ιντερνέτ 'το χιόνι είναι ωραίο όταν το βλέπεις από μέσα', ή, 'σκέψου το πριν ευχηθείς να χιονίσει'. Στο background φυσικά φωτογραφία ο άστεγος ξαπλωμένος σε μια πλατεία. Εκ πρώτης όψεως συγκινήθηκα. Σκέφτηκα πως ίσως για πρώτη φορά υπάρχει ελπίδα, μια αχτίδα φωτός στον ορίζοντα. Οι κάτοικοι του Παλαιού Φαλήρου ξαναβρίσκουν την ανθρωπιά τους! Οι Δήμοι οργανώνουν μεγαλύτερα συσσίτια, (εκτός του Δημάρχου Παλαιού Φαλήρου που οργανώνει φιέστες) η εκκλησία επίσης, και ο κόσμος έχει τη δυνατότητα να δωρίσει μια κουβέρτα ή ένα ρούχο στα σημεία που έχουν ορίσει.
Κι όμως, κάτι με χαλάει. Εδώ και μέρες παρακαλάω να χιονίσει στο κέντρο του Φαλήρου και πιάνω τον εαυτό μου να αισθάνεται ενοχές γι' αυτό. Γιατί απλούστατα, εγώ παρακαλάω να χιονίσει ενώ κάποιος άλλος παρακαλάει το αντίθετο για να μην πεθάνει! Σεκταριστικό όταν το συνειδητοποιεί κανείς!
Ναι! Θέλω να χιονίσει στο Παλαιό Φάληρο! Και να μη ντρέπομαι που το λέω! Να μη νιώθω ενοχές γι' αυτό! Θέλω να νιώσω την παγωμένη αίσθηση του χιονιού στα δάχτυλα μου, να δω τις πατημασιές μου σε άσπρο φόντο, να χαρώ όπως έκανα παιδί! Νιώθω όμως πως μόνο με ένα τρόπο θα το απολαύσω, προσφέροντας! Είναι χρέος μου και το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να δωρίσω τουλάχιστον μια δυο κουβέρτες στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Μια φωτογραφία που είδα πρόσφατα στο ιντερνέτ με σόκαρε: δυο νέοι γονείς μεγαλώνουν το νεογέννητο παιδί τους στο δρόμο. Αλήθεια, πόσοι από μας που ποστάραμε στο facebook ανθρωπιστικά συνθήματα για το κρύο και τους άστεγους ξεκουνηθήκαμε από τον υπολογιστή; Πόσοι προσφέραμε κάτι, έστω από το υστέρημα μας; Μήπως η σιωπηλή αυτή διαδικτυακή αλληλεγγύη είναι πολύ βολική τελικά; Μήπως νιώθουμε ότι έτσι κάνουμε την επανάσταση μας;
Τώρα μας έπιασε ξαφνικά ο πόνος! Όταν ο καιρός είναι καλός και περνάμε με τα ψώνια μας δίπλα από έναν άστεγο, πόσες φορές σταθήκαμε για να προσφέρουμε κάτι; Ο απολογισμός δικός σας!
Για το τέλος, ψάχνω μια κατακλείδα, ένα συμπέρασμα. Αδυνατώ να βρω κάποιο. Μόνο μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα έχω προσφέρει δυο τουλάχιστον κουβέρτες στα σημεία συγκέντρωσης της βοήθειας. Εσείς πράξτε όπως κρίνετε.
.jpg)
