Τα χρόνια που ήμουνα παιδί, κάθε Δεκέμβριο ,όταν έκλειναν τα σχολεία για τις γιορτές σφάζονταν στα σπίτια μας τα γουρούνια. Ήταν συνήθεια τα χρόνια εκείνα, κάθε σπίτι σχεδόν να εκτρέφει όλη την χρονιά και να μεγαλώνει ένα γουρουνάκι, το οποίο θα σφάζονταν τις παραμονές των Χριστουγέννων. Τα γουρουνάκια ταΐζονταν όλη την χρονιά με τα αποφάγια της οικογένειας, αλλά και με γιαρμά καλαμποκιού και χόρτα(λάπατα, τσουκνίδες, και άλλα), που τα μαζεύαμε από την περιοχή του αραμάδι ,κεφαλόβρυσου, που ήταν γεμάτη από αυτά. Θυμάμαι πώς όταν αγοράζονταν τα γουρουνάκια από το σαββατιάτικο παζάρι στην Ανδρίτσαινα, δεν ζύγιζαν πάνω από 3 οκάδες κι όταν έρχονταν η ώρα της σφαγής τους συνήθως ήταν γύρω στις 90 με 100 οκάδες. Θηρία ολόκληρα δηλαδή. Από το κρέας του γουρουνιού γίνονταν τα λουκάνικα του κάθε σπιτιού. Τότε οι νοικοκυραίοι δεν αγόραζαν λουκάνικα από τους χασάπηδες. Τα λουκάνικα θυμάμαι τα κρεμάγανε οι γονείς μας, μέσα σ ένα καλά κλειδωμένο δωμάτιο, μέχρι να στεγνώσουν για να καταναλωθούν. Οι μεγάλοι μας έλεγαν ότι έπρεπε πρώτα να τα φωτίσει ο παπάς την ημέρα των Φώτων και μετά θα μπορούσαμε να τα φάμε.
