ΣΚΛΗΡΟΥ:Η ΦΟΥΣΚΑ

Τα χρόνια που ήμουνα παιδί, κάθε Δεκέμβριο ,όταν έκλειναν τα σχολεία για τις γιορτές σφάζονταν στα σπίτια μας τα γουρούνια. Ήταν συνήθεια τα χρόνια εκείνα, κάθε σπίτι σχεδόν να εκτρέφει όλη την χρονιά και να μεγαλώνει ένα γουρουνάκι, το οποίο θα σφάζονταν τις παραμονές των Χριστουγέννων. Τα γουρουνάκια ταΐζονταν όλη την χρονιά με τα αποφάγια της οικογένειας, αλλά και με γιαρμά καλαμποκιού και χόρτα(λάπατα, τσουκνίδες, και άλλα), που τα μαζεύαμε από την περιοχή του αραμάδι ,κεφαλόβρυσου, που ήταν γεμάτη από αυτά. Θυμάμαι πώς όταν αγοράζονταν τα γουρουνάκια από το σαββατιάτικο παζάρι στην Ανδρίτσαινα, δεν ζύγιζαν πάνω από 3 οκάδες κι όταν έρχονταν η ώρα της σφαγής τους συνήθως ήταν γύρω στις 90 με 100 οκάδες. Θηρία ολόκληρα δηλαδή. Από το κρέας του γουρουνιού γίνονταν τα λουκάνικα του κάθε σπιτιού. Τότε οι νοικοκυραίοι δεν αγόραζαν λουκάνικα από τους χασάπηδες. Τα λουκάνικα θυμάμαι τα κρεμάγανε οι γονείς μας, μέσα σ ένα καλά κλειδωμένο δωμάτιο, μέχρι να στεγνώσουν για να καταναλωθούν. Οι μεγάλοι μας έλεγαν ότι έπρεπε πρώτα να τα φωτίσει ο παπάς την ημέρα των Φώτων και μετά θα μπορούσαμε να τα φάμε. 

Έτσι κατάφερναν και μας κρατούσαν μακριά από τις νοστιμιές. Το δωμάτιο ήταν πάντα καλά κλειδωμένο για να μην έρθουν οι ''καρκαντζαλοί'' και μας τα πάρουν. Έτσι μας έλεγαν!!! Και δεν ήταν λίγες οι φορές που μας είπαν και το πιστέψαμε ότι κάποιοι είχαν δει ''καρκαντζάλους'' να τρέχουν στα στενοσόκακα του χωριού κρατώντας στα χέρια τους λουκάνικα που είχαν κλέψει. Η αλήθεια βέβαια ήταν ότι τα λουκάνικα κλειδώνονταν καλά για να φυλαχθούν από τα παιδιά και από κλέφτες ''καρκαντζαλανθρώπους''. Το βράδυ της πρωτοχρονιάς, σχεδόν σ΄όλα τα σπίτια, που είχαν σφάξει γουρούνια, υπήρχαν συνήθως καλεσμένοι. Θα μαγειρεύονταν το ''πατσί''. Θα μαγειρεύονταν δηλαδή τα ποδαράκια και η κοιλιά του γουρουνιού και θα γίνονταν ένας πολύ νόστιμος πατσάς. Μετά το φαγητό οι νοικοκυρές σέρβιραν συνήθως χαλβά από σιμιγδάλι, που παρασκεύαζαν μόνες τους. Άλλοτε σέρβιραν ''λαλαγκίτες'', που τις παρασκεύαζαν εκείνη την ώρα και τις σερβίριζαν ζεστές με ζάχαρη. Οι ''λαλαγκίτες'' ήταν ένα είδος λουκουμάδων. ΄Ένα μέρος από το κρέας του γουρουνιού, κόβονταν σε μεγάλες- μεγάλες μερίδες, αλατίζονταν και αραδιάζονταν προσεκτικά μέσα σε ειδικά ξύλινα κιούπια, για να διατηρηθούν για μήνες ολόκληρους. Από αυτές τις ''μοίρες'' τρώγαμε για πολύ καιρό. Τα υπόλοιπα, πιο λιπαρά κομμάτια κρέατος, βράζονταν σε μεγάλα καζάνια, στα πλυσταριά των σπιτιών και παρασκευάζονταν η λίγδα, ένα είδος χοιρινού λίπους, που χρησιμοποιούσαν οι νοικοκυρές στην κουζίνα, αντί λαδιού και βουτύρου. Άλλοτε θυμάμαι μας το αλείφανε πάνω σε φέτες ψωμιού και προσθέτοντας και λίγο αλάτι γινόταν νοστιμότατο κολατσιό για μας. Το υπόλοιπο μέρος κρέατος, που έμενε μετά το βράσιμο και την αφαίρεση της ''λίγδας'', ήταν τα ''τσιγαρίδια'', τα οποία θυμάμαι ότι μας τα βάζανε οι μανάδες μας, μαζί με λίγο ψωμί και τα παίρναμε μαζί μας στο σχολείο, για να κόβουμε την πείνα μας.΄

Άλλοτε πάλι, μας τα μαγείρευαν με τραχανά, κάνοντας ένα ωραιότατο φαγητό. Την ημέρα που γίνονταν το σφάξιμο του γουρουνιού στα σπίτια, μαζεύονταν για να βοηθήσουν φίλοι και γειτόνοι. Η δουλειά χρειάζονταν άτομα. Οι άνδρες έπρεπε να ακινητοποιήσουν το γουρούνι κάτω στην γη, έως ότου μπορέσει ο σφάχτης να τελειώσει την δουλειά του. Το ζώο αντιστέκονταν με δύναμη και δεν ήταν λίγες οι φορές, που κατάφερνε να ξεφύγει από τους άνδρες και να το κυνηγάνε με το μαχαίρι στο λαιμό στις γειτονιές. Όταν τέλειωνε η δουλειά αρχίζανε τα κεράσματα. Οι πρώτοι μεζέδες του γουρουνιού είχαν ψηθεί ήδη και καταναλώνονταν από την παρέα με συνοδεία καλού κρασιού και τσίπουρου. Θυμάμαι ακόμη ότι εμείς τα μικρά παιδιά περιμέναμε, πότε θα καθαριστεί το ζώο από τα σπλάχνα για να αφαιρεθεί από την κοιλιά η ουροδόχος κύστη. Ήταν το κέρδος μας. Το έπαθλό μας!! Μία τέτοια κύστη, αποτέλεσε την πρώτη μπάλα με την οποία έπαιξα ποδόσφαιρο. Η κύστη αποτελούσε έπαθλο για έναν από τους παρευρισκόμενους πιτσιρικάδες, που ήταν ιδιαίτερα σβέλτος. Και την σβελτάδα του αυτή έπρεπε να την αποδείξει εκεί επί τόπου με έναν ξεχωριστό τρόπο. Μας έβαζαν λοιπόν στην σειρά και με το σύνθημα ,την στιγμή ακριβώς που αφαιρούνταν η κύστη από το ζώο, έπρεπε να βγάλουμε από το παντελόνι μας όλοι τα ''πουλάκια'' μας. Νικητής ήταν όποιος το έβγαζε πρώτος. Αυτός έπαιρνε και το έπαθλο. Την ουροδόχο κύστη ή ''ΦΟΥΣΚΑ'', όπως την λέγαμε και την οποία την πλέναμε, την πασπαλίζαμε καλά στην στάχτη, την δέναμε, την φουσκώναμε και την μετατρέπαμε σε μπάλα ποδοσφαίρου. Άλφα πράμα!!! Μετά πηγαίναμε στον Αγιώργη μοιραζόμασταν σε ομάδες κι αρχίζαμε το παιχνίδι ...Μέχρι τα είκοσι (γκόλ), λέγαμε.!!!!!!!!!!

Τρύφων Μπουγάς