Εδώ Σκληρού !

Είμαι το ένατο παιδί γεννήθηκα από την γυναίκα του μυλωνά Παναγιώτη σ’ ένα μικρό ορεινό χωριό της Πελοποννήσου, κάτω από τους πρόποδες του Επικούρειου Απόλλωνα στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Άλλες εποχές τότε. Ηλεκτρικό ρεύμα δεν υπήρχε! Οπότε, ούτε φως μετά τη δύση του ηλίου, τηλεόραση, τηλέφωνο, πλυντήριο, κουζίνα, καλοριφέρ, θερμοσίφωνας κτλ. Κάποιες φορές που οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ κατεβάζουν τους διακόπτες, ξαναθυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια και αναρωτιέμαι πώς ζούσαμε τότε.

Κατά τα άλλα, ένας άθλιος χωματόδρομος που μας συνέδεε με την Ανδρίτσαινα  λεωφορείο δεν υπήρχε, μόνο ένα φορτηγό, με μια τέντα της συμφοράς που έμπαζε νερό όταν έβρεχε, ανοιχτό από πίσω, το θυμάμαι και ξυλιάζω κ.τ.λ.), μπαλωμένα ρούχα, ξυπόλητα παιδιά το καλοκαίρι, πλαστικό πέδιλο με χοντρή κάλτσα το χειμώνα, ένας σωρός από κουρέλια για μπάλα, πείνα και δυστυχία, κρέας Χριστού και Λαμπρή, για τουαλέτα μια υπαίθρια «τρύπα», κ.α. ωραία, που όσοι αναγνώστες έχουν γεννηθεί μετά το ’70 και με διαβάζουν θα τα θεωρούν απίστευτα. .ΠΟΥΡΝΑΡΟΡΙΖΑ!